Då den nye storkommunen for nokre år sidan låg i støypeskeia, var målform ei viktig sak for mange av dei som kjem frå dei mindre kommunane. Særskilt for dei i Haram.
9 000 nynorskbrukarar slepp fri
Målformsiger og byrgskap over å høyre til Noregs største nynorskkommune var sjølvsagt ikkje nok som avlat for at innbyggjarane i Haram skulle synast det var greitt å bli slått saman med tvang. Sjølvsagt ikkje!
Når Haram no snart gjeng ut av storkommunen, kan eg ikkje lenger sjå at det skal vere nokon som helst grunn til at nynorsken skal tvingast på oss alle av eit stadig mindre mindretal i Ålesund.
Slett ikkje imot nynorsken
For å bruke orda til ein ven av meg frå Haram:
– Det er ikkje Ålesund og ålesundarar vi er imot, men tvang og framandgjering.
Eg kjenner mange særs kloke og fine folk som vel å uttrykkje seg på nynorsk. Mange av dei kan eg òg med byrgskap omtale som mine vener.
Men for å nytte ei samanlikning frå Haram når det gjeld mitt tilhøve til nynorsken:
– Det er ikkje nynorsken eg vil til livs, den tykkjer eg i somme høve så vel kan vere vakker. Men fanatismen og språkdiktaturet treng vi ikkje.
Kostar ikkje noko å snu
Å gå bort frå nynorsk som tvungen målform i Ålesund og tilbake til valfridom, treng ikkje å koste ei einaste krone. Ein treng berre å slutte å tvinge folk inn i ei språkdrakt dei ikkje trivst i – og for ein god del: slett ikkje meistrar.
Fridom og rettferd
Eg reknar ikkje med å bli møtt med åtgaum frå dei mest hardbarka soldatane i nynorskgeriljaen, men håpar og trur likevel på ei framtid der valfridom og retten til sjølv å velje korleis ein skal uttrykkje seg skriftleg, atter ein gong vert ein realitet i eit demokratisk Ålesund.
Til dere som ønsker å bruke nynorsken til å uttrykke dere: Gjør det, det går helt fint. Men til dere som synes det virker litt fremmedgjørende og rart at jeg valgte å skrive denne kommentaren på nynorsk: Velkommen blant de litt oppgitte og maktesløse!